Bir çocuk balkon duvarına doğru üfleyivermişti soluğunu. Havalanmıştı yavaşçacık bu sabah çatıdaki martının kanadından kopup gelen tüy.

Vals diye seslenmişti adını zamana. Tüm gün bu duvarda kalmış, bu esintisiz günün akşamında, görebildiği her yüze bakarak öyküsünü dinlemişti. Bu onun düşme anıydı biraz da. Uzun süre kalabiliyorsanız düşte, zamanın sesini de
yüzünü de hissetmeye başlıyorsunuz siz de.

Karşı bodrumda yaşayan şişman adam mutsuzluğunu yenmek için taşınmıştı buraya. Tüm kış pencere kenarında oturup zamanla konuşmuş, geçen sene baharın gelişiyle sokağa bakan duvarda ki sarmaşıkların pembe çiçeklerini fark etmeye başlamıştı. Garipsediği bahçesindeki çiçekleri onu gülümsetince, yenilerini eklemiş, hatta bir süre sonra yeni yavrulayan kedinin kızlarından birini bile arkadaş etmişti kendine. Zaman ‘Animato’ demişti adına. Bodrumda
yaşayan bir ‘Animato’.

Günde iki kez sokaktan geçen, ayağı aksak kadını görüyor musunuz? Aynı zaman da felçli de. Bu yüzden çok zor konuşuyor. Tek isteği fark edilmek. O yüzden her gün dört ayaklı bastonuyla bir ayağını sürüyerek karşı caddeye geçip, mutlaka çay ve kek söyler, ardından sigarasını yakıp biraz etrafa gülücük verip markete uğrar ve mutlaka iki parça yiyecek alıp, ayağını sürükleyerek evine döner. Birisi gülümseyerek ‘Merhaba’ derse ondan mutlusu yoktur. Gününü tamamladığını düşünür. Fark edilmiştir. Zaman ona ‘Aleatori’ der ardından fısıltıyla. Her zaman aynı sokaktan geçen bir ‘Aleatori’.

Sonra şu karşı evde sırtı dönük bilgisayarcı çocuk var ya. Hah! O işte. Öyle çok kaçırıyor ki hayatı ne meltemi bilir ne de güneşin ne zaman battığını. Gücüm olsa da döndürüp bu tarafa yüzünü, baktırsam bulutlara doğru. Varsa yoksa para, onun için. Fakat çok mutsuz kazanamadığından. İnsan başka bir âlem için yaratıyor olsa bile, hangi renk hangi zaman hangi ten, hiç bilmeden olur mu? Dokunmamış daha teni başka bir tene. Yazık! Zaman ona ‘Elegia’ demiş. Odasında sırtı dönük bir ‘Elegia’.

Bu ritim ise yan apartmanda çatı katında yaşayan kızdan geliyor. Yaz kış güneşi görmeye dursun, fırlar çatıya kalır saatlerce. Mutlaka elinde cep telefonuyla gülümseyerek oturuyordur çatıda. Sürekli coşkuludur, odasından sokağa taşan şarkı sesleri tüm sokak duyar ama duymazdan gelir çoğunlukla. Kısa süreli sevgilileri vardır hep, ama vardır! En güzel rengidir bu sokağın. Turuncu saçlısı. Zaman ona ‘Lustig’ demiş. Çatı katında gülümseyen bir ‘Lustig’.

Ve tam da aşağı yokuşa doğru bisiklet binen şu kıvırcık çocuk. Beş kardeşin ne ilk ikisi ne de son ikisi, tam ortancası. Mimar olsun ister annesi, ilk önce onlara hayalindeki evi yapsın diye. Mutlaka bahçeli ve köpekli. Düş bu ya, zamana çok yalvarmış geçmesin diye sınav geceleri. Çok da çalışkan.

Zaman onu çok severmiş. Herkes uykudayken duruverirmiş arada hatta. ‘Sinfonietta’ dermiş ona da gülümseyerek. Sen ‘Sinfonietta’sın!

Sapsarı yaseminden bir halı gibiydi bahçe.

Düşteydim.

Hayat siyahtan sarıya evrilirken sokaktan bir senfoni yükseliyordu.