Güneşin sisli perdelerden, buğulu camlardan uzak durduğu ve en sıcak, en saf hâliyle günü aydığı bahçelerden biri. Meryem’in evi ve onun çiçekleri. Bazıları kırmızı, bazıları mavi. Her birinin kıvırcık yaprakları var, az nemli toprakları. Her biri çocukları gibi, isimleri ayrı ayrı. Bahçenin kenarlarında, evin dış köşelerinde, pencerelerin önünde; kuru dallara asılmış eski saksılarda, kurumuş ağaç kovuklarında birkaçı.

En şifalı olanlar, en yukarıda. Göze şenlik olanlar bahçenin ortasında, ışıklar saçan bir renk bayramı. Meryem en çok
ağaç kovuklarına gizlediği ve herkesten sakındıklarını seviyor. Onlara birden fazla isim ve anaç bir sevgi veriyor. Ancak diğerlerine de küsmüş sayılmaz. Her biriyle konuşuyor, kıvırcık yapraklarını okşuyor. Bazen de büyük, küçük ve ortanca kardeşler olarak ayırıyor.

“Uyandın mı sarı ışık?” diye seslenerek yapay gölün etrafına diktiği ve yeni patlamış sarı gülün yanına gidiyor. Nafile bir çabayla kokusunu almak için derin bir nefes çekiyor içine. Ellerini toprağına sürüyor. Kendiyle beraber geri kalan herkesi de kaldırıyor. Uyuyakaldıysa eğer, eve doğru uzanan yokuşun etrafına dizilen papatyalar, biraz bağırıyor.
Onlara da sesleniyor, “Günaydın çiçeklerim!”

Sol kanadındaki ufak yarayla Meryem’e doğru yaklaşıyor küçük ispinozun biri. İlk durağı da, etraftaki ciyaklayan her canlının şifası olan topraklı elleri ve meşhur çiçekleri. Her daim yukarı bakan ince kaşları buruk bir hisle yakınlaşıyor Meryem’in. Yaralı kuşa daha yakından bakıyor hüzünle dolmak üzere olan gözleri. Yeşil yapraklar ve mavi saksılarla
koruduğu birkaç çiçeği indiriyor yukarıdan. En iyi bildiği şeyi yapıyor. İyileştiriyor ona gelen her acıyı birer yaprak kopararak özenle büyüttüğü canlardan. İspinoz havalanıyor, yalnızca bir gece uyku çektiği kovuktan. O da karışıyor seslere. Her biri sevinçle ciyaklıyor, acı içinde olsa bile. Çünkü Meryem, kapıları sonuna kadar açıyor.

Günler geçiyor. Çiçeklerin rengi de sayısı da artıyor günden güne. Bir avcı geliyor yakındaki ormana. Meryem de saksıları ayırıp parçalara, avlanan her canın imdadına koşuyor. Kendi hâlinde, güzellikle, iyilikle yaşayan birçok
kadın gibi avcının avı oluyor.

Hâlbuki çiçekleri yetiştiren, onlara hayat veren ve verdiği hayatlarla da diğerlerini iyileştiren kadın olmaktan; toprağa feda olup, ömrünü kurumuş ağaçların kovuklarında yeşerten o kadın olmaktan gurur duyuyor. Günün
sonunda ise kendisinin yokluğunda kuruyan çiçeklerden biri olarak anılıyor.

“Yine de kovuklara gizlediğin her saksı, hâlâ sarıyor yaralı kanatları.” derken küçük ispinoz, papatyalı yokuşu çıkıyor ve umutla bekliyor Meryem’i.