Şehir ruhumu emiyor. İnsanlar insan işte. Ben de ben.
Kimi zaman düşünme tembelliği en sevdiğim süper gücüme dönüşüyor. Diğerlerini merak ederseniz; biri sonsuz süre uzaklara bakmak, ikincisi sabır taşı olmak. Pek makbul özellikler değiller vesselam.
Gücüme güç katıp öfkelenmek istiyorum.
Olmayacak olur da sesim yükselir diye bekliyorum. Öfkelenmek iyidir.
Stephane Hessel şakağıma hafif bir fiske vuruyor.
“En kötü tavır kayıtsızlık, ilgisizliktir.”
“En kötü tavır kayıtsızlık, ilgisizliktir.”

…
…
…
Sonsuz kere tekrar ediyor.

Sonu yazılacak bir romanım var. Sonları sevmiyorum.

Su aynasına bakıp baharla konuşuyorum. Avucuma düşen cemreleri bilmeden ezmiş olmalıyım ki kavuşamıyoruz bir türlü.

Sokaklar benimle aynı fikirde değil. Şarkılar söyleniyor.

“Bahar gelecek.”

Böyle dönemlerde kuşlara, balıklara, denize ve filmlere susuyorum. Kanatları geniş bir martı iç sesimi duymuş olmalı ki dev gibi bir leke bıraktı çantamda. Lekeye işaret parmağımı sokup ilk aklıma geleni yazıyorum. “Kanatlarımı kırpıyorsunuz. Kanatsız bir ruh neye yarar ki? Benim ruhum özgürdür, kuş gibi özgürdür.”* Özgürlüğümü denize salıyorum. Manzaramda lacivert bir umut var.

Nobranlardan korkmuyorum. Onları Platon’un mağarasına kilitleyip unutmayı yeğliyor, değişmezleri kendi haline bırakıyorum. Şans eseri mevsimsiz zıplayan bir yunus giriyor kadrajıma. Gözüm deniz, içimde dalgalanmış namütenahi bir okyanus. Hafiften bir gülümsemeye meylediyorum.

Talihle aramızda enteresan bir ilişki var bu sıralar. Metin, Ali, Feyyaz’ı aynı gün içinde farklı mekânlarda gördüğümden ve bileğimdeki nazar boncukları aynı anda kopup yere düştüğünden beri neşeyle tedirginlik arasında gidip geliyorum. Sen misin “Ben hiçbir şeye” inanmam diyen! İşte böyle düşersin sittin sene kulağına doldurulmuş kalıntıların içine.

Yine aynı şarkı duyuluyor.

“Bahar gelecek.”
Hıdrelleze birkaç gün kala. Gelincik tarlaları içinde bir fotoğraf karesidir benim için hıdrellez. Yaş yedi. Hem annem hem babam var. Bir de halam. Şimdi yoklar. Yoklarım çok.
Sa o Roma, daje
Sa o Roma, babo, babo

İçim cız edince Çingeneler Zamanı’na ışınlanıyorum. En nihayet bir hayalim gerçek oluyor. Bir filmin içinde soluk alıp veriyorum ya, her melanetin üstesinden gelirim diyorum kendikendime. Yalnızlık da buna dahil, bir de kötü sözler. Diliyle insan öldürenler.

Kırık bir şemsiyenin altında kırışıyor yüzüm. Bir damla yağmur olup akıyorum denize. Perhan’ın üzgün yüzü gibi paslanıyor bir gemi. Ardından bir akordeon sesi yükseliyor. Bir “Of” çekip elimle tempo tutmaya başlıyorum. Neşe bu, hayatın içinden geçiyor bir yük treni misali. Raylarına bir şarkının ritmi yerleşiyor. Gelecek baharda cemrelerin avucumda çiçek açtığı bir rüyaya dalıyorum.

* 1989 Cannes Film Festivali’nde ödül alan, Emir Kusturica’nın Çingeneler Zamanı (Time of Gypsies) filminden.