Yalnızca güneş battıktan sonra, elinde kalan son bahar kırıntılarını estiren haziranın, erimekte olan asfalt yollarındayız. Sıcak, canımızı bedenimizden söküp götürmeden evvel son rüzgâr ferdinin kollarındayız. Camları sonuna dek açmakta ve yanımızda geniş yelpazeler taşımaktayız. Yolculuğumuz uzun ve haziranın kapısı kilitsiz. Önümüz, geleceğe dair bir süredir belirsiz ve şu an elimizde olan tek şey bu yolculuğa kattığımız ömrümüz. İleri doğru gidiyorsanız siz de geri dönünüz. Çünkü bu yoldaki yanık kokusu biraz geçmişten geliyor.

Ne de güzeldir yeşil sahillere konan mavi yıldız çiçekleri. Kıyıya vuran kuru otlar da çalkalanan deniz gibi. Ortancalar eker balkonlara birinci kat sakinleri. Sessizlik içinde büyür mırıltılar ve çiçeklerden önce yayılır susmanın kokusu. Haziranın anahtarını küflendirir korkaklığın tortusu. Bir de bakmışsın ki yalancı yaseminler tüm şehri sarmış. Bir yokmuş, bir varmış. Ne büyük bir yalan imiş bu şehir, diyor insan. Tıpkı aynaların da sana çirkinsin yalanını söylediği gibi.

Günler haziranı devirmek üzere sanki. Güller kuruyor. Aynı sana benziyor ya da ona, fark etmez. Akşam hüznüyle kaplanıyor yolumuzun ufka değdiği yer. Ateşi ve ihaneti görüyoruz ama dayanıyoruz. Birkaç adım için çabalıyoruz ve ansızın tuhaf bir hınçla koşuyoruz. Yolun sonuna yaklaşırken içimizden geleni yaşıyoruz, hem de ölünmeyecekmiş gibi. Haziran bizden aldıklarını geri verecek de önceden bize bahşettiklerini hiç geri götürmemiş gibi bakıyoruz.
Üstelik bakıp da gördüklerimiz okuduklarımızla bir.

Tarihi eserlerden hallice, heykel misali taştan gözleriyle bizi izleyen dağların arasından geçiyoruz. Yazılar kadar eski, resimler kadar yalnız, o yolun sonunda beklediklerimiz. En çok da onlara kavuşuyoruz.

Ayakkabının topukları, acımasızca eziyor çıtırdayan yaprakları. Bir sürü çiçek solup kuruyor haziranda. Fakat bir o kadarı da inatla yeniden açıyor. Hem ölenlere hem de bu ayda dünyaya gözlerini açarak şimdi aramızda olmayanlara hüzün duyuyoruz bu sıcak yolculukta.