Dedemin, İsmet İnönü’nünki gibi sol kulağından hiç çıkarmadığı bir kulaklığı vardı.

Bugünlerde herkes kulağında kulaklıkla dolaşıyor. Ya müzik dinlemek ya da telefonla konuşmak için.

Ama dedeminki duyma kaybı nedeniyle taktığı eski bir kulaklıktı.

Gerçi bazıları onun, kulaklığı duyma güçlüğü yüzünden değil anneannem yüzünden taktığı konusunda ısrarcıydı.

Çünkü bazen fısıldayarak konuştuklarımızı bile duyar kimi zamansa (özellikle anneannemin söylenmelerini) yüksek sesle konuşmaları bile işitmezdi.

O zamanlar ona bakıp yaşlandığımda sağır olmaktan korkardım.

Çünkü o zaman artık müzik dinleyemeyeceğimi düşünürdüm.

Müzik benim için her zaman esrarlı bir yolculuktu.

Küçükken evdeki büyük ahşap radyonun kocaman düğmesini çevirip ülkeleri, kentleri, dilleri geçmeye bayılırdım.

Bu benim sıkıcı yaz öğlesonralarında, soğuk kış akşamlarında en büyük eğlencemdi.

O radyo sanki ışıklı bir küre gibi beni olduğum yerden alır, o anlamadığım dillerin konuşulduğu, hiç görmediğim ülkelere, uzaklara taşır, o birbirinden farklı müzikler, şarkılar sanki gözlerimi kapatsam oraları görecekmişim gibi beni eşsiz bir yolculuğa çıkartırdı.

Abdülhak Şinasi Hisar geçmiş zamanları anlatırken radyoyu şöyle tanımlıyor:
“O zamanlar bizi nafile olduğunu bildiğimiz uzun yollara düşmekten koruyan, beyhudeliği yüreğimize işleyen ziyaretleri yapmaktan kurtaran, eski zaman ellerinin besmelesiz açmayacakları, hayır veya şer, içindençıkacak haber bizi ya mesut ya bedbaht edebilecek bu “kutu” uzak sesleri gizlice duymak çaresi, rahatı ve zevki yoktu. New York’tan gelen fokstrotları, Arjantin’den gelen tangoları, Küba’dan gelen rumbalarıyla cazın coşkunlukları da yoktu. Günümüzün ve gecemizin katığı olan ve artık esiri bulunduğumuz, daima canlı ve cerbezeli bir çalgı, söz, haber ve şarkı kaynağının düğmesine dokunuverince fışkıran çeşmeleri ve çağlayanları yoktu…” Evet, “uzak sesleri gizlice duymak…” belki de beni bu kutunun başında saatlerce oturtan da buydu.

Sonraları konserlere, operaya, baleye gittiğim zaman da hep oturduğum koltuktan bambaşka yerlere gittiğimi hissettim.

Evet müzik böyle bir şeydi. Bizioturduğumuz yerden alıp uzaklara, belki geçmişe, belki tanımadığımız insanlara, belki yitirdiğimiz dostlara ulaştıran bir yolculuk.

Aynı zamanda kendi içimize, çocukluk çağrışımlarımıza bizi taşıyan bir yolculuk.

İşte küçücük bir çocukken o eski radyonun başında başlayan müzik aşkı beni hiç bırakmadı.

Elbette o zamanlar, gün gelip dünyanıno radyodan ulaştığımı hayal ettiğim ülkelerinde kendi çalgımla sahneye çıkacağım aklımdan bile geçmiyordu.

Önce Sinatra’lar, Nat King Cole’lar, müzikaller ve babamın çok sevdiği Türk müziği şarkıları derken halamların gençlik yıllarının hafif müzikleri…

Hâlâ bugün zaman zaman dinlemekten büyük keyif aldığım The Beatles ve tabii ortaokul yıllarında rock döneminin en parlak yılları…

O albümleri elimize aldığımızda nasıl heyecanlandığımızı hatırlıyorum şimdi.

Bir yerlerden binbir güçlükle bulunan plaklar, yine bir yerlerden duyduğumuzefsanevi hikâyelerle bezenir, albüm kapağı eskimesin diye hemen naylon geçirilir, şarkı sözleri, resimler, desenler albüm çalarken ezbere alınırdı.

Önce piyano, sonra davulla başlayan çalma serüveni cazla tanıştıktan sonra yerinisaksofona bıraktı. Yıllar içinde yazarlık, gazetecilik, programlar derken çok fazla uğraşamadım bu çok sevdiğim sazla.

On, on iki yıl önce tekrar elime aldığımda artık onunla yeni bir serüvenebaşlayacağımızı, birlikte gerçek bir yolculuğa çıkacağımızı anladım.

Öyle de oldu.

Dünyanın her yerine aynı zamanda geçmişe, çocukluğa her keresinde farklı her keresinde çocuklukta çıkılan yolculuklar gibi heyecan veren bir macera…

Hâlâ kulaklarıma bir şey olmasından korkuyorum ama, o korku geçmedi…