Elinde, kenarları iyice yıpranmış küçük bir not kağıdıyla etrafına şaşkın şaşkın bakarak ağır adımlarla yürüyordu. Çevresindeki evlerin hepsi birbirine benziyordu. Hepsi kırmızı boyalıydı, penceresi rengârenk çiçeklerle süslenmişti. Gerçek olamayacak kadar samimi ve güzel bir yerdi. Herkes burada bir aile gibi olmalı, diye düşündü. Her evin önünde küçük bir bahçesi vardı. Kimi en sevdiği çiçekleri dikmişti […]

Annesi kıyafetlerini düzeltirken Ata durmadan şikâyet ediyordu, “Hadi ama anne, törenin başlamasına çok az kaldı!” Annesi son olarak kırmızı papyonunu düzeltirken onu ikna etmek istercesine, “Tamam oğlum, bitti işte. Pek bir yakışıklı oldun!” dedi. Ata, karşısındaki aynada kendini süzdü, “Çok yakışıklı oldum, değil mi anne? Tıpkı Gazi Paşa’mız gibi…” Annesi gülümseyerek onayladı onu. O da […]

“Ömer!” diyerek küçük çocuğun peşinde koşturuyordu genç kadın, “Oğlum! Koşturma etrafta, terleyeceksin.” Yemyeşil bahçenin ortasına konumlandırılmış oturma grubuna uzanmış yaşlı adam, gözlüğünü takmış, günlük gazetesini okuyordu. Bu hengameyi görünce doğruldu, “Bırak çocuğu Filiz! İstediği gibi koşsun, oynasın. Çocukken biz sabahtan akşama kadar dışarıda topun peşinde koşardık, turp gibiydik, hiçbir şey olmazdı.” Çocuğun peşinden koşturmaktan nefes […]

Her ilerleyişin ve kurtuluşun anası hürriyettir."

Barış!” diyerek bir anda ayağa kalktı Dilek...

Ağzımdan çıkan sadece dört kelimeden ibaretti, söylenecek çok şey varken: “Ne işin var burada?”

Mustafa Kemal Atatürk. Gençliğe çok önem veriyordu. Onlar için her şeyi yapmaya çalıştı. Çok güzel bir gençlik bıraktı. Peki Türk gençliği, Ata’mızın bıraktığı gibi mi şu an?

Tıpkı fotoğraftaki gibi… Adını bilmediğim adam: “Nur, hadi… Her şey hazır, çocuklar seni bekliyorlar. Çok heyecanlılar.” dedi yüzünü dolduran bir gülümsemeyle…

19Aralık 2022… Bir çınarımızı daha kaybettik…

"Alkış seslerinin içinde piyanonun başına geçtiğinde ona daha da hayran kalıyor Mustafa Kemal. Bütün dikkatini onun üzerinde topluyor, dikkatle dinliyor onu.