Elimdeydi ve ihtiyaç duydukça açıp bir bölüm okuyordum Rilke’den. Okuduğum bölümdeki bir dize misali cümle, sade aklımda değil, dilimdeydi de: “Fakir insanlar düşüncelere dalmışlarsa, onları rahatsız etmemek gerekir. Belki aradıklarını bulurlar.” Bulurlar mıydı? Belki! Bunca kargaşa-kaos düzen(sizliğ)inde arayadursunlar bakalım. Umarım bulurlar(dı). Tam da bu ruh hali ve şair Malte’nin şiirsel metni ile hemhal ve kitap […]

Her eylül genelde nedense ayın iki günü dilime pelesenk olur. Biri ilk günü, hani Barış’a dair olanı! Diğeri 12’nci günü, zulme zorbalığa kara-dehşet günlerine dair olanı.

Elimde bir kitap vardı ve okudum. Pek kıymetli, çok yönlü üretken adam Ercan Kesal dostumun “Kendi Işığında Yanan Adam, Tanıdığım Metin Erksan”* kitabı.

Bir başka şair Enver Ercan, kendisiyle Epigraf için yaptığı röportajda ölümünden üç yıl önce sorar o klasik soruyu şaire; “Sizi şiire yönlendiren kimler oldu? Çıkış noktanız neydi?”

Türkiye ilginç ve tuhaf bir ülke! Kurgusu ve hikâyesi birçok açıdan “çoklu” iken, muktedir siyasetçe adeta inadına “tektipleştirilmeye” çalışılan, hatta dayatılan bir ülke.

Sevgili Hrant, Malum ne sen beni gördün! Ne de ben seni tanıyabildim.

Demem odur ki; Yaşar Kemal Usta “Bu Bir Çağrıdır” kitabında “Ben angaje bir yazarım: Kendime, söze ve insanlık onuruna...” der. Tam da bu işte yine onun sıkça kullandığı sözüyle “xwedê yeke, derî hezar”. Evet Tanrı birdir, kapı ise bin. Yeter ki o kapılar ustanın kelamınca açılsın.

Ahmed Arif’in kelamınca ne “zalım” bir yüzyılmış geldi geçti işte “yalana benzer” dedim Celal Güzelses’in sesindeki şarkı gibi kendime!

Geçtiğimiz yılın 2 Nisan’ında yitirdik sevgili üstat Mıgırdiç Margosyan’ı.

Kimi edebiyatçılar vardır ki eserleriyle vücut bulmakla kalmaz, toplumda değişim ve dönüşümün aktörleri olarak da genel kabul görürler